Etter 100 timar på sjøen føler eg at eg begynner å få eit veldig godt forhold til dei andre om bord, spesielt medstudentane mine: Matas, Astri og Pia – og kanskje spesielt med Matas, sidan vi stort sett er limt saman 24/7.

I starten sleit eg ein del med heimlengsel, og eg var ganske stressa over å skulle vere så lenge om bord på ein båt der det ville vere vanskeleg å få hjelp om noko skulle skje. Heldigvis har dei fleste av desse følelsane roa seg no. Eg har sjølvsagt framleis heimlengsel, men eg går ikkje rundt og kjenner på det på same måten som i starten.

Eg må også seie at eg begynner å bli ganske flink på filetering etter kvart!

Det er så sinnssjukt mykje eg har blitt nysgjerrig på etter desse dagane om bord, men det eg kanskje er blitt mest nysgjerrig på, er korleis – eller om – nokre av dei analytiske metodane eg lærte i nanoteknologi kan brukast til å forenkle biologiske analysar.

Eg merka dette spesielt då eg var med Erlend (ein annan prøvetakar) på ein annan lab, der han viste meg korleis vi «les» otolittar. Metoden er ganske enkel: ein brukar tommelen til å forsiktig knekke otolitten på midten, plasserer den eine halvdelen på ein bit lærertyggis eller kitt, og tel årringane under ei lupe – akkurat som ein tel årringar i eit tre.

ett nærbildfe av en otolitt under lupe. De tynne lyse stripene man ser er årringene!

Erlend sa at det hadde vore fantastisk å kunne knuse otolitten og leggje den i ein maskin som kunne lese alderen automatisk, men at dette var umogleg i dag. I staden må ein gå gjennom fleire års opplæring for å bli godkjent til å lese otolittar på eiga hand, sidan det er så krevjande.

Det var tanken om ei «pulverlesemaskin» som fekk meg til å tenkje på nanoteknologi, sidan vi i nanostudiet brukte ulike metodar for å analysere pulver. Etterpå begynte eg å lese meir om bruk av nanoteknologi i biologi, og fann ut at det i dag er svært lite brukt.

Ferrofluid som blei syntetisert på nanoteknologi lab.

Ein MOF (Metal Organic Framework) som også blei syntetisert på en nanolab. Veldig rart å tenke på kor ulik disse lab oppgavene er fra våtlabben om bord.

Sjølv om eg berre har eitt semester med biologi bak meg, føler eg at det eg har lært allereie har vore nyttig. Spesielt kunnskapen frå BIO100 om næringskjeder og økologi har hjelpt meg til å forstå kvifor vi gjer målingane vi gjer – til dømes analysane av mageinnhald hos torsk, som gir viktig informasjon om økosystemet fisken lever i.

Bakgrunnen min i nanoteknologi har kanskje ikkje kome like mykje til nytte som eg hadde håpt. Biologilab i felt er VEEEEELDIG annleis enn ein kjemilab, der alt er nøye kontrollert og skjer i sitt eige tempo.

Våtlabben ombord – de e her de skjer!

Det eg derimot har fått brukt, er evna til å vere nøyaktig, ha system på prøvene og jobbe effektivt – noko som er heilt avgjerande om bord, med dei store mengdene fisk som skal handterast på kort tid.

Etter 100 timar kjenner eg at eg ikkje berre lærer nye teknikkar, men også stiller fleire spørsmål enn før. Praksisen har gjort meg meir nysgjerrig på feltarbeid, havforsking, og ikkje minst korleis teknologi kan brukast for å forbetre biologiske analysar.

Eg håpar at eg vidare i studiet kan få sjansen til å utforske dette endå meir – og kanskje ein dag finne min eigen måte å kombinere biologi og nanoteknologi på.

Ein av dei meir fascinerande skapingane vi har fått: Langfinnet snottfisk- også kjent som Nordlig Ringbuk